Pagina's

woensdag 31 december 2014

de onmogelijke opdracht

Ik wou nog iets maken voor Oscar. U weet wel, mijn zoon. Waar ik al welgeteld 5 dingen voor maakte. Waarvan er één niet draagbaar is. (dekentje) De anderen waren dat feitelijk ook niet.

Dus ging ik voor iets draagbaars. Ahja. Altijd fijn als ge iets maakt, dat diegene voor wie het is, er ook geniet van heeft.

Ik koos Charlie, compleet gevoerd,lange mouwen,...u kent het wel: voor die koude dagen.

 Met een kijkgat voor een vogeltje. Scoren met beesten noemen we dat

Maar dan. Een foto trekken van mijn kleine man.
Ik weet niet hoe jullie dat doen maar het is me niet compleet gelukt.
Mission accomplished. Not.
Het is te smal. Het spant aan zijn buik. Het onderdeel van zijn lijf waar hij super fier op is en constant naar voor steekt.
Het was te kort. Ik had nochtans de boorband al wat breder gemaakt.
Kortom, ik maakte het te klein.

Jammer. Maar die kleine man keek naar me en lachte eens
Maar nogmaals, ik stond voor de onmogelijke opdracht om dat vast te leggen.

dinsdag 30 december 2014

de tien van tweeduizend veertien

Op de valreep ontving ik een stokje van Karla. Hier mijn tien foto's. Let wel, ik ben geen fotograaf. Ik koos ze omdat ze in al hun fotografische onperfectie mij een perfect gelukkig gevoel bezorgen. In willekeurige volgorde:

#1: de verhuis. Van boerderijzolder naar een echt huis. Met een voor- én achterdeur. Die nu wel af en toe op slot gaan. Waardoor ge soms voor gesloten deuren staat. Midden in de nacht. Net op het moment dat ge naar de WC moet. Net nadat je jouw vinger openhaalde aan een scheermesje dat nog in jouw sjakos zat omdat je die dag ook ging zwemmen. Maar das een ander verhaal.
Na 3 jaar verbouwen, van dag tot op bijna dag, uw eigen huis.

# 2: de fietstocht. Van 3 dagen. Op een fiets. Met een lijf gelijk het mijne. Serieus. In de Vlaamse Ardennen. Dat zei Tom pas toen ik de eerste berg zat (ja in Vlaanderen zijn er bergen, mocht u daar nog aan twijfelen, en ik heb ze getrotseerd.) En genoten. 
Van ons land, het fietsen en ons.


#3 & #4 zijn onderweg. We waren veel weg. Met de fiets (ahja punt 2) en in eigen land (ahja punt 1 en het ontbreken van een geldschijtend ezeltje.

#5 Toerist in eigen stad. (zie punt 1 en 3)


#6: in bad. Sinds we verhuisd zijn, hebben we geen bad meer. Wel een douche. Uiteraard. 2 zelfs. (aha)
Maar Ida gaat nog zeer graag in bad. Ook al neemt Oscar 3/4 van het bad in.

# 7: 1 september en het bewijs dat mijn dochter niet altijd even graag op de foto staat. Integendeel. U wilt niet weten door hoeveel foto's ik moet bladeren om iets schoon gepubliceerd te krijgen.


# 8 Tom. 
En u begrijpt meteen waarom ik zo schoon kinders heb. Al 11 jaar, de mijne. 

# 9
De enige met wie hij soms moet concurreren, zijn deze 2:
Ida - onderhandelaar - onthoudt/hoort alles wat je zegt - gebruikt alles wat je zegt tegen jou - wil het zo graag goed doen - soms een echte zagemie - wil in een roos circus tuimelingen maken - van een beetje drama gaat geen mens dood - durft niets maar doet alles - strooit kwistig rond met complimentjes
Oscar - knuffelbeest - wakkere vent - doet met een lach stijl zijn eigen goesting - draait iedereen rond zijn vinger - bijt - loopt rechtdoor, ook al staat er een muur - lachebek - flemer  - danser, muzikant, zanger voorlopig in het Afro Russisch maar er is beterschap op komst




# 10 draag ik op aan alle onfotografeerbare momenten: barbecue's, bezoekjes, speelnamiddagen, naaidagen, uitjes, ... Ik ben niet in het bezit van een gsm met fototoestel, dus sla ik alles op in mijn hoofd :) 2014 was op dat vlak geweldig. Meer van dat :)

Ik gooi met een elegante zwier (u kent me) het stokje door naar Annelies en Tine
En als Eva even tijd heeft om met haar hoofd van tussen de boeken te piepen en in haar foto's te snuisteren, werp ik het stokje ook naar haar. (eu en anders na jouw examens, succes!)

Fijne feesten!

zondag 28 december 2014

Voor Kerst...eu...nieuwjaar

Strakke plannen maken, kijk, daar ben ik nu eens zeer goed in.
Lijstjes, plannen, schrappen, nieuwe lijstjes maken omdat het vorige niet mooi genoeg geschreven is of nieuwe lijstjes maken omdat je in de Hema net leuke to do blaadjes kocht en jouw net schoon overgeschreven lijstjes toch beter overkomen op een schoon blaadje,...
Strak, zo kennen de mensen me.

Vaak zo strak dat het onuitvoerbaar is. Soms lukt het toch nog net. Meestal niet.
Maar zo kennen de mensen me echt.

Zo ging het ook met dit kleedje.
Een echt kerstkleed. En het is klaar tegen nieuwjaar.
(zo slecht is dat nog niet, als  je bedenkt dat Tom al 2 jaar op zijn zelfgemaakt vaderdagscadeau zit te wachten)

Ik maakte de Sam-Lotte-Claire met kraagje. Denk ik. Dat kraagje ben ik zeker. Maar de rest... eerlijk? Serieuze zoektocht op het patronenblad!

Een andere zoektocht, die naar de perfecte biais, eindigde in een experiment. (merci Dorothy voor de medewerking) Waardoor ge nu meters biais hebt. Maar echt, meters!

Voorts liep alles volgens een strak plan, ge had zelfs al het perfecte giletje in huis en een alternatief voor een strik. Want strikken leggen, da's pas een uitdaging voor jou.

Voor u mijn dochter verdacht van enige poppenliefde...met de lach platgetrapt :)


De broer is alvast fan :)

vrijdag 26 december 2014

kaizen

2015 wordt het jaar waarin ik aan het kaizen sla.

Echt, ik me zelf dat voorgenomen én één van de kenmerken van het kaizen-wordingsproces is kleine stappen nemen om je doelen te bereiken.
Die stappen mogen zelfs zo klein zijn, als het uiteindelijke doel maar bereikt wordt.

Iedereen neemt zich voor om gezonder te leven het volgend jaar, minder uit te geven, de 10 miles van ikweetnie waar te lopen, de sprong te wagen die al lang gewaagd zou mogen worden, tanden te flossen,...
Maar we zijn zo geprogrammeerd dat we snel resultaat willen. Snel slank, snel geld verdienen,...
We kunnen daar niet aan doen. Geprogrammeerd schreef ik 3 zinnen geleden, dus zoals in: ingeprent, vastliggend en allemaal de fout van de evolutie.
Maar we kunnen ons niet blijven verschuilen achter die evolutie die er voor zorgt dat we sneller,beter, slanker, mooier moeten leven, neen. Neem vaandel in de hand en schreeuw samen met mij: leve het kaizen!

Dus stap 1: neem kleine stappen. Belachelijk kleine stappen zelfs* Bijvoorbeeld: schrijf een blogbericht over jouw voornemens. Zelfs maar denken aan dat blogbericht is al een stap in de groede richting. Want dames en heren, we zijn, ook al, voorgeprogrammeerd om schrik te hebben en om niets vol te houden. Dat komt door die grote stappen. Alweer die evolutie waar we niet konden aan doen.
Maar aan al dat voorgeprogrammeer komt nu een einde, want we hebben het door. Het is te zeggen. Het was één of andere Chinees die dat doorhad en die zijn inzichten werden opgepikt door eu ... andere mensen.

Mijn 5 goede voornemens zijn, dezelfde als vorig jaar en het jaar daarvoor (en waarschijnlijk minstens 5 jaar daarvoor ook):
- gezonder te leven (alsook wat slanker, suikervrijer,ziektevrij...)
- veel te slapen (waardoor ik mijn zoon wat meer zal moeten uitbesteden, maar alles in functie van de wetenschap)
- elke week iets te creëren
- koken voor vrienden en familie. (moha, begin maar al spontaan te lachen. Of te beven. Als u tot mijn vrienden- enof familiekring behoort)
- sporten. (zoals in sportkledij een sport beoefenen, trap oplopen is dus pas een sport als ik daarvoor een broek aantrek. Pfff.)

Kaizent u mee?**


* dit is mijn interpretatie van wat er in de flow met rode voorflap staat. Mijn eigenste interpretatie, dus ik ben niet aansprakelijk voor fouten of als het kaizen bij u niet werkt. Blame de evolutie!
** ook als je dat niet doet, ik zie je even graag! 

zaterdag 20 december 2014

nieuwe traditie?

zelfgemaakte kerstkaarten.

Vorig jaar een eerste poging
dit jaar dus de tweede poging.


(ohja dat naar de zee gaan wordt ook een fijne (her)nieuwde traditie me dunkt!)


Let vooral op de strategisch geplaatste speldjes ;)

Een beetje bandwerk kan geen kwaad:

bij deze:
wij wensen jullie een geweldig 2015 met feestjes, slaap, ontmoetingen, slappe lachmomenten, verwondering maar met weinig kots en k*k (eu voor de jonge moeders voor ons, echt ik hoop ooit uit deze fase te geraken)

Geniet ervan!

kaartjes met bijpassende envelop en alle andere attributen: Hema

zondag 14 december 2014

fan

Ik ben fan.
Van veel (een opsomming zou ons te ver leiden)
en ook van Griet.
Vooral van haar tweede boek.
Zowaar nog beter als het eerste.


Ik maakte die pull, met knopen.
Knopen die op een kleed stonden van mij. Duidelijk geplaatst door een man of een vrouw met een tietencomplex. Serieus. Dus direct afgehaald. En bijgehouden.
En kijk nu. Dat kleur. Just hetzelfde als het lijf van de pull.



Die dochter van mij was content. Nadat ze dat eerst niet was. Uiteraard. Maar bleek dat de pull zacht genoeg was naar haar wensen (oef!)
We zijn ook druk bezig om haar manieren te leren zoals benen toe met ne rok
maar of we er in slagen?

zaterdag 13 december 2014

alles kan beter

Net als ge dacht...tijd voor mezelf.
Net als een geweldige vriendin u ontvoerde om nog eens te gaan tiretten
Net als alles weer wat in plooi viel

Awel net dan werd uwe zoon ziek.
Kijk, hij heeft dat niet express gedaan, dat weet ge nu ook wel. Maar die timing, manneke, hij kan er wat van, die zoon van u. (pas op, die dochter ook zenne)

Dus ge doet nog even voort met korte, krachtige momentjes om dingen te maken.

 Niets spectaculairs. Ge gaat naar de Hema, ge koopt daar 3 longsleeves (en nog wat andere brol waar ge niemand anders dan uw huisgenoten mee wilt lastig vallen)  en dan gaat ge naar de Veritas. En daar komt ge applicaties. Die ge kunt opstrijken.
Ge kunt die ook online kopen maar de gierigaard in mij berekende een klein voordeel(als je er niet meer dan 4 koopt natuurlijk)

 En dan Ida's persoonlijke favoriet. We verstaan elkaar, jong!
En ge ziet aan de gedragenheid van de kledingsstukken dat dat hier wassen, strijken, dragen enzovoort is.
Schot in de roos. Wat was die uitspraak nu weer: maximaal resultaat met een minimum aan inspanning?  Ik ben voor!

woensdag 3 december 2014

vanavond wel

Ge kunt hier een blogbericht vol aan besteden: aan de tijd die door uw vingers glipt gelijk zandkorrels tussen uw tenen tijdens een blote voeten strandwandeling.
Maar aangezien ge voor zand tussen uw tenen een natuurlijk afkeer hebt en met een heel blogbericht zagen de tijd er nog niet zal zijn, zult ge uw beperken tot een diepe zucht. Of drie.

En na al dat gezicht, toch fier zijn dat ge toch nog eens iets gepresteerd hebt.
En dat bedoelt ge niet de dagdagelijkse prestaties zijnde gekleed en gewassen voor de klas staan, voorbereid zelfs, kinderen proper gekleed afgezet op hun juiste plek, die kroost inclusief manlief voorzien van spijs en drank op tijd en stond, een strijkske doen, een dweilke leggen, ...

Nieje nog ne keer iets zelf gemaakt. Met het stikmachine. Gisterenavond.
Terwijl uwe kop vol zat met zuchten, diepe zuchten, en plannen en ideeën en nog ne dieper zucht over die tijd.

Maar kijk ge roept bij deze dinsdag officieel uit tot vanavondweltijddag en ge zijt van plan ten strijde te gaan tegen die muizenissen en gewoon iets te doen.

Bij deze...

Toen ge het huis van uw dromen kocht, dat wist ge toen nog niet, maar nu nog wel, lagen er nog wat schatten op zolder. Zonder waarde maar schoon.

Een daarvan is dit lampje:

Oké ik geef het toe, ik ben geen fotograaf maar echt geloof me maar het is een schoontje.

Tijd voor een upgrade van onze kussen. Wit met zwart. Zodat alles past bij dat lampje.
Et voila:



Vanachter afgewerkt met een vouwplooi. Bij het ene kussen
 Bij het andere kwam het tijdsgebrek boven en dus een verleden piepen. Maar dat oplossen is voor de volgende dinsdag ;)
stof: lolalilie
patroon: kussen overtekenen
duur: 1 uur met machine uitpakken, knippen en al.

vrijdag 31 oktober 2014

un léopard

Ik kocht vorig jaar op het stoffenspektakel meters joggingsstof. Zonder overdrijven. Meters. Want ik ging voor mijn zoon, gezegend met echte rugbybillen, joggingbroekskes in stijl maken. Minstens honderd. Met lichte overdrijving.

Een half jaar later.
Mijn zoon nog steeds gezegend met echte rugbybillen, kreeg nog geenéén broekske van mij. En in mijn kast ligt er nog steeds meters joggingsstof.

Te wachten.

Maar toen ging je naar de Veritas. En ge zag daar een strijkappilactie met luipaardmotief. En ge moet denken aan van die meters joggingsstof. En ge zag het al helemaal voor jou.
Zeker toen ge La Maison Victor in uw bus kreeg en die leather sweater zag. Joggingsstof + luipaard.

Bingo.


 

Allez bingo over een maand of 6. Want 't kind zit nog steeds in een 2 jaar. En die trui is dus te groot. of binnenkort voor de zoon. Heeft die eindelijk iets in zijn joggingsstof ;)


patroon: Leather Sweater uit La Maison Victor
stof: jonggingsstof Stoffenspektakel
luipaard en broodstof: Veritas
dochter: eigen kweek

donderdag 30 oktober 2014

otto

ge zout hier kunnen schrijven ...

over die keer dat ge kortere weg richting Brussel had gevonden. Op de ring, ne andere ring oprijden en dan den afslag Molenbeek (alwaar ge werkte) te nemen. Ge bleef maar rijden want diene afslag kwam maar niet. Echt niet. Na een uur en eenhalf nog niet. Na twee uur nog niet. Tot ge in de verte Paris zag staan.

over die keer dat ge ging kaartlezen en dat ge naar de ardennen ging rijden. En alles ging goed. Vree goed zelfs, tot ge ne keer gestopt waard voor te tanken en te pissen. En ge de kaart omgekeerd had vastgepakt. En toen ge terug Gent zag,  pas uwe frank viel.

over die keer dat ge dacht dat ge over ne pmd zak had gereden en ge over de baan slingerde om er vanaf te geraken. en bruuske remde en optrok want diene zak maakte toch wel veel lawaai om dan te ontdekken dat uw uitlaat over de grond sleepte.

over die keer dat ge zonder rijbewijs in Frankrijk zat en uw nummerplaat gepikt werd. Over flikken die u zenuwachtig maakte want ze hadden kogelvrije vesten aan en geen goesting om u te helpen

en over die keer dat ge dan maar in Frankrijk rondreed met een nummerplaat er in't krijt opgeschreven.

Of over die keer dat ge echt over ne pmdzak reed, ge hem van onder uwe auto schudde maar niet helemaal en gans uw garage 3 weken lang naar't stort heeft geroken.

over die keer dat er een echt zwaantje u achtervolgde. Van Frankrijk tot België en wat ge toen allemaal brabbelde.

of over die keer dat ge vis kocht en hem 2 volle weken vergat uit uwen auto te pakken

of over die keer dat ge twee madammen zag overleggen op een splitsingen. Op de autostrade. Dat moet hier niet altijd over u gaan.

Maar ge gaat dat allemaal niet doen, want morgen rijdt uwe bomma met u mee en ge zout niet willen dat dat menske zich niet op haar gemak voelt.

Z.A. Van Elders

woensdag 29 oktober 2014

maandag 27 oktober 2014

ik

zoals moi, mezelve, Sofie,...

bakte cupcakes.
Voor de eerste keer in mijn leven.

In ons vorig huis hadden we geen oven. Het is te zeggen, we hadden wel een oven maar zo een exemplaar waar ge uwe kop moest in steken om die aan te steken, met ne plof waar ge niet goed van waard. Kortom een exemplaar dat in tijden oorlog voor sommigen (helaas) als nuttig ervaart zou worden, maar nu (en ook dan) een verkorting van mijn leven betekent.

Dus ik bakte niets. Nog. Nooit.
Ik ben ook niet echt het bakkerige type. Eerder het ik eet het wel op, type

Maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ging aan het bakken. En deed het direct met alles erop en eraan. Chocolade in mijn geval :) En zo'n caketoren.

Gelijk de echte.


en we aten alles direct op. (ahja, nooit uzelve verloochenen)

zaterdag 25 oktober 2014

vakantie

Da'k nog leef en da'k wel 1000 excuses heb verzonnen om niet te moeten stikken.
Serieus.

Maar da'k daar deze week officieel mee ga stoppen en daarom doe'k nu al een voorspellingske: ik toon hier elke dag iets zelfgemaakt dat gij nog niet hebt gezien.

hiphoi!

Maar we beginnen met iets da'k niet zelf heb gemaakt, maar ik doe er wel aan mee. Van 4u 's nachts tot 8u 's morgens. Kwestie van mijn nachten eens aan iets anders te spenderen dan aan kinders die niet graag slapen :)
En gij kunt gewoon iets bestellen. En wij maken dat. En gij betaalt dat. En wij geven de centen aan MFL om de vzw "vergeet de kinderen niet" te steunen.

nogmaals hiphoi.

En omdat gij anders denkt da'k jarig ben met al die hiphoi's, de bewijzen:

en wat ge allemaal kunt bestellen:
Hiphoi!

vrijdag 15 augustus 2014

over dekentjes

en warmte en babyvoeten en liefde en cadeautjes.

Als er iemand geboren wordt en echt waar, die vrienden van ons die kunnen er wat van, dan probeer ik steeds (ik schreef, PROBEER) met iets zelfgemaakt langs te gaan.
De ene keer lukt dat al beter dan de andere keer.

Soms maak je iets voor een meisje maar blijkt het eerder voor een Siamese tweeling te zijn.


Soms denk je: ik ga dat nog vlug maken maar komt dat op het to do lijstje

En soms geef je het ewa later af, maar zijn de vrienden in kwestie daar ook nog content mee. (of ze maken dat u toch wijs en wie zijt gij om hen tegen te spreken?) Zo ging het met Thuur.


Maar soms gaat alles perfect en kan je dat afgeven op't juiste moment.
Kaartje 's ochtends in de bus, toevallig een bijpassend stofje in de kast (mmm is dat zo toevallig als die kast uitpuilt?) en dan tegelijkertijd slapende kinders (da's dus al, werkelijk waar, deze vakantie 3 keer gebeurd) en men krijgt dit...

Echt waar, na 3 jaar stikken heb je ze laten maken en dan stikt ge ze nog verkeerd.
enkel iets zelfgemaakt durf ik niet goed, dus koop ik ook steeds in de winkel waar ik ook beter aandelen van zou kopen ;)