Pagina's

woensdag 30 maart 2016

Economische stikken

Ooit, volgde je aan de humaniora economie - moderne talen.

En eerlijk is eerlijk, dat deed je vooral voor de vriendinnen. Vrienden kwamen er pas in het 4de middelbaar aan te pas, bij ons.

En nog meer eerlijkheid vandaag...je bakte er niets van.
De talen gingen nog maar dat economie was echt niet mijn ding.

Zoals in: echt. mijn. ding. niet.

Je hoort, helaas, wel "die van economie" nog briesen dat BTW een aparte portemonnee is, zo die kolommekes van activa en passiva teken je tijdens een nachtmerrie nog en je weet dat het principe
van vraag en aanbod jouw lijfspreuk had moeten worden.

Het heeft niet mogen baten. Na 4 jaar zweten was ik heel, heel, heel (en ja dan is het nog een understatement) blij dat ik economie in de realiteit mocht toepassen door geld uit te geven, te sparen,... maar bovenal dat ik dat van niemand in de juiste kolom moest schrijven.

Maar deze week paste je dus wel zo een economisch principe toe:
het maximum aan resultaat met een minimum aan inspanning.

 
 Het begon met online kopen van stof, bij mondepot
 iets dat uit twee lagen bestond

maar superhandig en schoon verwerkt tot een pull voor Ida, bijvoorbeeld.



knippen, stikken, strijken en passen: half uur.

Na 12 jaar hebt ge het dus eindelijk gesnapt, wat ze toen allemaal zei. (of toch dit onderdeel ervan ;)

maandag 28 maart 2016

Kids proof - 3

U kent een groot telecom bedrijf?
Zo met een geel logo en met smiley erin?

Awel bij dat bedrijf won iemand kaarten. Toevallig kende je die iemand en nog toevalliger kon die zelf niet gaan. En zo dus je ging, op kosten van het bedrijf, naar Plopsaland.

Voor Ida en Oscar een hoogdag. Ik liet Jef thuis en nam mijn zus mee ter begeleiding.

Tijdens zo'n telecomdag is er veel volk.

Dat gaf al problemen op de afrit. Mensen stonden al op de pechstrook, gevaarlijk. We reden dus een afrit verder en via Frankrijk kwamen we dan ter plekke.
Of je neemt een afrit vroeger, dat kan ook. en bespaart je, volgens onze info, je 3 kwartier aanschuiftijd.

De parking (anders €10) was voor vandaag gratis maar we hoorden van anderen dat je achter het station ook gratis kunt parkeren.

Voorts is het park wat je van zo park kan verwachten: druk en lawaaierig.
In de voormiddag ging alles vlot, in de namiddag moest je vaak 1 uur aanschuiven.
Niet simpel met 2 kleine pagadders.





Ohja en als ge zo een uur in de rij staat, steekt steeds hetzelfde liedje ook tegen. Maar dat vonden wij, Ida en Oscar hadden er geen last van ;)

Maar zoals gezegd: voor Ida en Oscar een hoogdag.

hier en hier leest u de vorige verslagen.

vrijdag 25 maart 2016

waar de meisjes zijn, is het feest*

Die dochter naar mij, die kijkt uit naar de momenten dat ze een short kan aan doen.
Want dat is voor haar...
zoals water voor een goudvis (en bij uitbreiding alle vissen)
zoals naaigaren in een naaimachine
zoals slapen voor ouders met kleine kinderen (of toch wij)

Dus thuis hebben we een compromis. Vanaf het moment dat het lente is, mag ze alvast hier binnen een short aandoen.

't kind loopt hier sinds maandag te glunderen.

In haar sponzen shortje.

Iets dat haar minstens zo gelukkig maakt is het vooruitzicht van een sportkamp. Ik ben vorige maandag geopereerd aan mijn oor en moet het 3 weken rustig aandoen.
Met drie kinderen, juist ja.

Dus we schreven Ida en Oscar in om in de voormiddag een sportkamp te doen. Keispannend, vooral als je dan eerder deze een brief in de bus kreeg over de klederdracht. 't kind heeft geeneens sportieve kledij (buiten shorten dan ;) )
Dus schoten we voorzichtig, dat geldt voor mij, in actie.


Getest en goedgekeurd.

patroon: zelf getekend
stof: Andrea Lauren, tricot. Samen met nog een paar pareltjes besteld. Helaas hiervan maar 20 cm. Echt waar, ik heb nog nooit zo zuinig besteld maar kijk, ik kreeg er net een broek uit. De andere pareltjes moet ik nog even bedenken hoe ik ze kan verwerken. Juist te klein om als voorpand te gebruiken, te kort voor een jumpsuit voor Jef. Echt. Zuinig! Ik? Vanzeleve niet meer.

En nu doen we even van vragenrondje.
ik maakte voor Oscar een jogging, de story erachter krijg je nog van mij te goed maar kijk nu.


Dit is de voorkant, de achterkant is ok, maar dit is dus de voorkant maar valt gelijk ne achterkant vind ik. (ik gebruikte geen patroon dus ik kan het enkel en alleen op mezelf steken) Maar wie heeft er tips om dit nog goed te krijgen?

Mijn eeuwige dank, een virtuele koffiekoek en een liedje als u zie waardig...
(oké dat laatste niet, of er wilt mij vaneigens niemand helpen)

dinsdag 22 maart 2016

De dag dat ik even stopte met ademen.

En troost vond bij mensen die het veel beter kunnen uitleggen dan ik.


Eva Mouton



Bart Peeters

Sterkte aan ieder die het nodig heeft.


vrijdag 18 maart 2016

een stukske proza...of poging tot

Ge hebt normaal andere dingen te doen. Op dit uur van de dag is dat in pedagogische verantwoord taalgebruik coachen. Het komt er op neer kinderen die op een fout spoor zitten weer recht te laten rijden. Of gewoon eens samen een oefening te lezen. Of haar even bezig te laten zijn met haar dagdromen. Of in het slechtste geval niet snappen wat er aan de hand was en proberen daar achter te komen. Meestal probeert ge dat laatste voor te zijn. Meestal lukt dat ook. Maar af en toe niet. Maar ge hebt al wat ervaring opgebouwd en ge kent al wat trucjes die ge dan kunt toepassen.
Vandaag doet ge iets helemaal anders.

Ge kunt niet zeggen dat het onvoorbereid was. Maar als ge een zeer kritische geest had gehad, had ge nu toch meer de gevolgen geweten. Dat wist ge dus niet.
Ge stelt het volste vertrouwen in de andere mens zijn kunnen. Net zoals ge hoopt dat mensen ook het volste vertrouwen hebben in uw kunnen.

Ge laat u voeren naar een andere plek. Eén waar ge in uw fantasie andere gedachten over hebt dan wat de realiteit u aanbiedt. Die fantasie wordt gespekt door impressies die ge opdoet via de televisie. Liefst via niet kritische geladen programma's, cliché beelden of zo hard net geen cliché te willen tonen beelden. En uw eigen geest.
Ge maakt er in uw hoofd graag een verhaal van.

Ge schrijft u in. Ge laat u de weg tonen ook al kent ge hem al. Mensen die behulpzaam zijn laat ge dat ook graag zijn. Ge voelt u daar niet slecht of dom door. Maar behulpzaam op uw manier.
Ge krijgt een andere tenue, passend bij het werk dat moet verzet worden.

Ge krijgt vragen voorgeschoteld die meermaals bestempeld worden als vooronderzoek. In uw fantasie worden vooronderzoek degelijk, professioneel, discreet en doordacht gevoerd. De realiteit is dat iedereen uw antwoorden kan horen, ge op geen enkel moment het gevoel hebt dat het vuur aan uw schenen wordt gelegd. Figuurlijk. Maar had het letterlijk geweest men had u kunnen helpen. Hoopt ge. Ge denkt nog bij uzelf als dit afgerond is, zeg ik er iets van. Maar ge weet al na het bedenken van die zin dat ge dat niet doet. In plaats daarvan lacht ge ne keer vriendelijk naar de vooronderzoeker en ge hoopt van ganse harte dat die haar werk graag doet maar dat ze op geen enkel moment denkt dat ze het ook goed doet.

Ge wordt alweer weggevoerd naar een plek waar er een eigen verhaal geschreven wordt maar ge hebt besloten u te houden aan de harde realiteit. Ge wordt ook wat zenuwachtig want hier lopen mensen rond die op het middaguur niet besluiten te eten zoals gij normaal besluit te doen op het middaguur. Hier lopen mensen rond waar menige serie zijn licht al op wierp, maar de mensen die gij ziet lopen lijken in de verste verte niet op die van de series. En ge vindt dat een geruststelling.

Net zoals ge het een geruststelling vindt dat niemand loopt te schreeuwen. Niet dat ge dat op voorhand bedacht had maar het flitste toch door uw hoofd.

Ge wordt voorgesteld aan iemand wiens naam ge nu al vergeten zijt, maar die dat hoogstwaarschijnlijk geen bezwaar vindt. Ze stelt u nog wat vragen, alvorens verder aan het werk te gaan. Ge ziet hem ook. Gelukkig. Hij moet het immers doen.

En dan ziet ge niets meer. Ge probeert uw ogen te openen maar dat blijkt lastiger te zijn als verwacht.
Wanneer ge ze uiteindelijk terug opendoet zij ge op een andere plaats. Ge hoort naast u iemand vragen stellen. Ge probeert te antwoorden maar uw mond zegt andere dingen dan de antwoorden die klaar zitten in uw hoofd. Ge kunt uiteindelijk antwoorden maar blijkt dat de vragen worden gesteld aan iemand anders. Ge voelt een lichte braakneiging opkomen maar die wordt onderdrukt.
Niet door u zelve.


*ge had zin om eens iets te schrijven. Maar geen paniek. Het naaien zal spoedig hervat worden en het overnemen van het schrijven ;)